Η επιτυχία της Disney το 1994 ο βασιλιάς των Λιονταριών οδήγησε στη δημιουργία μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ που έκανε το ντεμπούτο του τρία χρόνια αργότερα το 1997. Σε σκηνοθεσία της Τζούλι Τάιμορ, Ο βασιλιάς των Λιονταριών Το μιούζικαλ έγινε το σόου του Broadway με την μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία. Η προσαρμογή της ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney θα έπρεπε να ήταν ένα αδύνατο έργο για την Disney Theatrical Productions, αλλά η εταιρεία κατάφερε κάπως να επιτύχει αυτό το επίτευγμα. Το μιούζικαλ είναι μια εφευρετική εμπειρία, γι 'αυτό πολλοί θεωρούν Ο βασιλιάς των Λιονταριών μουσικό να είναι η οριστική έκδοση της ιστορίας.
Ο βασιλιάς των Λιονταριών παίρνει σε μεγάλο βαθμό έμπνευση από τον Σαίξπηρ Χωριουδάκι αν και μοιράζεται μερικές ομοιότητες με το Έπος του Sundiata , ένα αφρικανικό επικό ποίημα με λεπτομέρειες για τον ιδρυτή της αυτοκρατορίας του Μάλι. Ομοίως, η ταινία αφορά έναν εκτοπισμένο πρίγκιπα που επισκέπτεται το φάντασμα του πατέρα του και στη συνέχεια αφαιρεί το θρόνο από τον δολοφόνο θείο του. Αν και Χωριουδάκι είναι τελικά μια τραγωδία, Ο βασιλιάς των Λιονταριών είναι μια γιορτή της ζωής και πώς ο νεκρός θα συνεχίσει να ζει σε κάποια μορφή. Ο βασιλιάς των Λιονταριών μιούζικαλ είναι βαθιά ριζωμένη στη μουσική, τις γλώσσες, τον παραδοσιακό χορό και την προφορική παράδοση αφήγησης της Αφρικής. Το μιούζικαλ μπορεί να πάρει αυτά τα στοιχεία και να τα ενσωματώσει με στυλιζαρισμένο τρόπο που τιμά τους πολλαπλούς πολιτισμούς από τους οποίους αντλεί.
Όταν η Τζούλι Τάιμορ ανέλαβε τη σκηνοθεσία μιας σκηνικής προσαρμογής του Ο βασιλιάς των Λιονταριών , δεν είχε δει την ταινία και αναρωτήθηκε πώς θα μεταφράσει την επική σκηνή της στη σκηνή. Ο Taymor ήταν ένας πειραματικός σκηνοθέτης του οποίου το υπόβαθρο ήταν στον Σαίξπηρ και τη κουκλοθέατρο. Η πρόκληση της απεικόνισης μιας αδυσώπητης σκηνής ήταν συναρπαστική για αυτήν και της είχε πει ο τότε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Walt Disney Company, Michael Eisner, να ακολουθήσει τα ένστικτά της. Είπε, «Πάμε με την πρώτη σας ιδέα. Όσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόδοση. ' Ο Taymor πρέπει να το έχει πάρει στην καρδιά, καθώς το μιούζικαλ είναι γεμάτο δημιουργικούς κινδύνους και ιδέες που δεν μπορούσες να βρεις σε άλλες παραγωγές εκείνη τη στιγμή.
Ο Τάιμορ πήρε Ο βασιλιάς των Λιονταριών και το έκανε σε θεατρικό θέαμα. Έδειξε την τέχνη της παραγωγής και την ομορφιά της ιστορίας. Το καστ του Ο βασιλιάς των Λιονταριών ήταν σε μεγάλο βαθμό Μαύρος, αποτελούμενος από τους Νοτιοαφρικανούς με ελάχιστη έως καθόλου τυπική κατάρτιση στη δράση ή το τραγούδι. Εκείνη την εποχή αυτό ήταν άνευ προηγουμένου, καθώς οι Μαύροι δεν εκπροσωπήθηκαν υπερβολικά στο mainstream θέατρο. Για να απεικονίσει τα ζώα, ο Taymor είχε τους ηθοποιούς να φορούν κοστούμια και μαριονέτες πλήρους μεγέθους με το όνομα «hum-animal» - ένας συνδυασμός παραδοσιακών μαριονετών και ανθρώπινων ηθοποιών. Τα τραγούδια που παρουσιάστηκαν σε όλο το μιούζικαλ τραγουδίστηκαν σε έξι αυτόχθονες αφρικανικές γλώσσες, όπως Σουαχίλι, Ζουλού και Κονγκό. Όλα αυτά τα στοιχεία επέτρεψαν στο αίσθημα της δημιουργικής ελευθερίας να ρέει σε όλη τη σκηνή. Γι 'αυτό το μιούζικαλ γιορτάζεται τόσο.
Εκτός από τις τεχνικές πτυχές της παραγωγής, οι αλλαγές που έκανε ο Taymor στην αφήγηση ενίσχυσαν τις πτυχές που έλειπαν από την αρχική ταινία. Το ταξίδι της αυτοανακάλυψης του Simba και η απόλυτη επιστροφή του στο σπίτι του έχει μεγαλύτερη επίδραση στην προσαρμογή της σκηνής καθώς παλεύει με τους φόβους του μετά το θάνατο του Mufasa. Η προστιθέμενη σκηνή στο μιούζικαλ όπου ο Τίμον σχεδόν πνίγεται και η Σίμπα παραλύεται στιγμιαία με φόβο τονίζει πόσο αβοήθητος αισθάνεται από το συμβάν. Η στιγμή που ο Simba ανακτά την εμπιστοσύνη του μετά την επανένωση με το πνεύμα του πατέρα του αισθάνεται επίσης πιο εγκάρδια σε αυτήν την έκδοση.
Στο μιούζικαλ, ο Taymor άλλαξε το φύλο του μανδρίφ Ραφήκι σε γυναίκα. Εκτός από τη Νάλα και τη ΒασίλισσαSarabi, η ταινία στερείται άλλων εξέχοντων γυναικείων χαρακτήρων. Η Ραφήκι χρησιμεύει ως αφηγητής και «griot» στη σκηνική προσαρμογή. Οι γκρουπ ήταν αφηγητές στην αφρικανική κοινωνία και πολλοί από αυτούς ήταν γυναίκες. Ο ρόλος της Nala στο μιούζικαλ επεκτείνεται καθώς απορρίπτει το απαίσιο αίτημα του Scar να είναι βασίλισσα του και αφήνει το Pride Lands για να βρει βοήθεια ενάντια στον λιμό. Στη Nala δίνεται ένα ισχυρό τραγούδι που ονομάζεται 'Shadowland' που απεικονίζει τις δοκιμασίες της με το να φύγει από το σπίτι και την αποφασιστικότητά του να επιστρέψει μια μέρα για να διορθώσει τι είναι λάθος. Τελικά, ο χαρακτήρας της Nala παρουσιάζεται τόσο ισχυρότερος από ό, τι στην αρχική ταινία επειδή της έχει δοθεί περισσότερη αυτονομία.
Ο βασιλιάς των Λιονταριών Το μιούζικαλ θεωρείται η καλύτερη εκδοχή της ιστορίας από πολλούς λόγω των δημιουργικών κινδύνων και των θετικών αλλαγών στην αφήγηση. Το μιούζικαλ θυμάται γιατί το μέσο του θεάτρου επιτρέπει στο κοινό να ασχοληθεί ολόψυχα με το υλικό.
